Intieme terreur, een sluipend gif wat zich langzaam een weg in mijn leven nestelde. Langzaamaan ontnam het mij mijn stem, mijn eigen ik.

Het begon met het overladen worden aan aandacht.
Zoveel en zo snel ik niet eens de tijd had hier iets van te vinden. Op het moment ik begon te voelen er iets niet klopte zat ik voor mijn gevoel al klem. En waren de meeste mensen al van mij vandaan gejaagd door hem.

Ik voelde mij gevangen in zijn web. Een kille koude eenzame wereld waar er voor mijn emoties, mijn behoeftes en mijn grenzen geen plek was.

Al snel leefde ik in een wereld waar ik alleen nog maar door het perspectief van mijn partner kon kijken. Hele dagen de behoeftes en verlangen van hem vervullen in de hoop dit rust en veiligheid creëerde voor de kinderen en mij. Ik was continu waakzaam voor de onverwachte uitbarsting of aanval, dan wel fysiek of mentaal.

Ik kwam steeds verder op de achtergrond.
Sociale isolatie, financiële controle, controle over al mijn activiteiten, het stagneren van mijn persoonlijke groei en ontwikkeling, het bepalen van mijn gedrag, kleding, woordkeuze, het vernederen, het manipuleren en de angst die mij werd aangepraat. Het maakte ik mijn zelfbesef volledig verloor.

Ik begon zelfs te geloven ik hier ergens schuld aan had.

Angst hield mij in deze relatie, bang voor wat hij zou gaan doen. Maar ook het gaan geloven in de dingen die mij herhaaldeijk gezegd werden, het schuldgevoel wat hierdoor ontstond.

De afhankelijkheid die hij gecreëerd had. De kinderen die we samen hadden die hij tegen mij gebruikte. Het gevoel nergens terecht te kunnen.

Hoe leg je een ander uit wat er gaande is als je het zelf niet eens kunt bevatten?

– Chantal